สำเนาของ อรุณสวัสดิ์ “เต้าเต๋อจิง”เผยแพร่วันที่ 9 สิงหาคม 2568

🌹 การพัฒนาก้าวหน้าของชีวิต มักเริ่มต้นจากคำว่า “หยุด”

อาจารย์จ้าวเมี่ยวกว่อ

“เติมจนล้นปรี่  มิสู้เติมให้พอดี”  คือหนทางของการพัฒนาก้าวหน้าของชีวิตที่ปลอดภัยไร้

กังวล ปุถุชนมักเข้าใจว่าการพัฒนาก้าวหน้าคือการรุดคืบหน้าอย่างไม่สิ้นสุด แต่หารู้ไม่ว่าการ   “หยุด” คือประตูสู่เต้า เหมือนพืชที่ผลิดอกในฤดูใบไม้ผลิและเก็บตัวในฤดูหนาว นี่คือการใช้      “หยุด” เพื่อบำรุงราก จึงคงความเขียวชอุ่มอย่างยั่งยืน  ชีวิตก็เช่นกัน หากใจเต็มไปด้วยความโลภ จะไม่เหลือพื้นที่ให้เต้าหยั่งรากได้ ดังนั้น หัวใจสำคัญของ “มิสู้เติมให้พอดี” อยู่ที่การ “รู้จักหยุด”

จะรู้จักหยุดได้อย่างไร? "เต้าเต๋อจิง" บทที่ 46 กล่าวว่า “รู้จักพอ คือสุขนิรันดร์” 

จะโลภหรือพอ ล้วนขึ้นอยู่ที่ใจ ทั้งชีวิตนี้ ถึงแม้ภายนอกจะมีมากเพียงใด ก็ไม่อาจทำให้พอได้   มีเพียงภายในที่เต็มเปี่ยมจริง จึงรู้จักพอ  เมื่อภายในพอเพียงแล้ว สิ่งภายนอกย่อมเหลือเฟือ เมื่อจิตโลภ สิ่งภายนอกย่อมไม่เคยพอ มีเพียงการรู้จักพอ จึงจะรู้จักหยุดได้

 “รู้จักพอ” ไม่ใช่แค่การเปรียบเทียบว่ามีความพอเพียงมากเพียงใด แต่คือสภาวะการรู้แจ้งเต้า  เข้าถึงเต้า และบรรลุเต้า ความ “พอเพียง” ในระดับนี้  คือความชัดกระจ่างหลังจากรู้เห็นสัจธรรม คือพลังแท้จริงที่ผุดขึ้นจากจิต คือการหันกลับมามองภายใน คือความมั่งคั่งเปี่ยมล้นอันแท้จริงที่ไม่สามารถไขว่คว้าจากภายนอกได้  คนเราย่อมมีพลังทุกชนิดภายในจิต การรู้จักพอคือไม่ว่าจะพบเจอสิ่งใด จะใช้จิตที่สงบมองถึงเหตุและผล ใช้จิตอันมั่นคงสลายความวุ่นวาย และใช้จิตอันเมตตาสร้างความอบอุ่นให้โลกใบนี้ เมื่อพลังนี้เกิดขึ้นภายในจิต คนเราก็ไม่จำเป็นต้องกอบโกยจากภายนอก  สภาวะของการ “รู้จักหยุด” จะเกิดขึ้นเองท่ามกลางการรู้จักพอ

ทว่าง่ายที่จะพูด ยากนักที่จะทำ  ชีวิตคือการซ้อนทับของความคิดหลากหลายเหลือคณานับ ต้องอยู่ในความตื่นรู้ จึงรักษาจิตให้มั่น ไม่หลงทิศผิดทาง และจะไม่ถูกความโลภล่อลวง      "เต้าเต๋อจิง" บทที่ 37 กล่าวว่า “เมื่อเติบใหญ่เต็มที่ จะก่อเกิดความโลภ ข้าจึงระงับด้วยความเรียบง่ายไร้นาม” การสลายการยึดมั่นถือมั่น ขึ้นอยู่กับการสังเกตในทุกความเคลื่อนไหวของจิต มองดูสิ่งที่กำอยู่ในมือ มีกี่ส่วนทำเพื่อตน และกี่ส่วนทำเพื่อเต้า จากนั้น สิ่งที่เหลือเฟือต้องปล่อยออกไป และสิ่งที่ล้ำเส้นพึงต้องหยุด ไม่ยึดติดในความคิดของตน คือความคิดที่ถูกต้อง

บนหนทางแห่งการฝึกฝน ปล่อยวางความยึดติดจิตจึงขยายกว้าง ปล่อยวางความฟุ้งซ่านเหิมเกริมจึงเข้าถึงการรู้แจ้ง ปล่อยวางตัวตนอันเดิมชีวิตจึงได้เกิดใหม่  ดังนั้น การ “เติมจนล้นปรี่  มิสู้เติมให้พอดี”   ไม่ใช่ให้ยุติการพัฒนาก้าวหน้า แต่คือกระบวนการการพัฒนาก้าวหน้าที่แท้จริงต่างหาก  เพราะความก้าวหน้าในชีวิต มักเริ่มต้นจากคำว่า “หยุด” นี่เอง

🌹อรุณสวัสดิ์  อย่าได้ด้อยค่าความสามารถของตน คุณงามความดีทั้งปวงในโลกนี้           ไม่มีสิ่งใดที่ “ทำไม่สำเร็จ” และไม่มีผู้ใดในโลกนี้ที่ไร้ความสามารถ มีแต่ “ไม่ยินยอมทำ” เท่านั้นเอง

อาจารย์จ้าวเมี่ยวกว่อ วันที่ 23 มิถุนายน 2568 🌹🌹🌹